تحلیلی بر وضعیت مسکن استان اصفهان

آگاهی از وضعیت مسکن در فرایند برنامه‌ریزی‌های منطقه‌ای، استفاده از شاخص‌های مسکن است. این شاخص‌ها که نشان‌دهنده وضعیت کمی و کیفی مساکن در هر مقطع زمانی است راهنمایی مؤثر برای بهبود برنامه‌ریزی مسکن آینده است. هدف اصلی پژوهش حاضر، تحلیل و بررسی وضعیت مسکن استان اصفهان با استفاده از شاخص‌های کمی و کیفی مسکن و نیز تعیین عوامل مؤثر در بهبود شاخص‌های مزبور و رتبه‌بندی و سطح‌بندی نواحی استان بر اساس مدل‌های کمی برنامه‌ریزی منطقه‌ای می‌باشد. نوع پژوهش کاربردی و روش مطالعه تحلیلی و توصیفی است. آمار و اطلاعات موردنیاز تحقیق از نتایج سرشماری عمومی نفوس و مسکن سال 1390 گردآوری ‌شده است. سپس با استفاده از 26 متغیر، نسبت به ایجاد 22 شاخص انتخابی اقدام گردید. تعداد 22 شاخص انتخابی با روش تحلیل عاملی به 4 عامل تقلیل یافت که این عوامل جمعاً 62/97 درصد از واریانس را در برمی‌گیرند. درنهایت به‌منظور رتبه‌بندی و سطح‌بندی شهرستان‌های استان از تکنیک ویکور استفاده‌شده است. نتایج نشان‌دهنده این است که در بین 4 عامل، عامل زیربنایی با مقدار ویژه‌ی 71/16، به‌تنهایی 02/76 درصد از واریانس را در برمی‌گیرد و بیشترین تأثیر را در بین چهار عامل مؤثر دارد؛ و به‌منظور سطح‌بندی نواحی از روش VIKOR استفاده و شهرستان‌های استان به 5 گروه طبقه‌بندی‌شده‌اند که بر اساس آن شهرستان اصفهان با ضریب صفر رتبه اول و شهرستان فریدون‌شهر با ضریب 1 در رتبه آخر قرار دارد. به عبارتی 4/17 درصد شهرستان‌های استان در سطح بسیار برخوردار، 4/17 درصد در سطح برخوردار، 69/8 در سطح نسبتاً برخوردار و 43/30 درصد در سطح محروم و 08/26 درصد سطح بسیار محروم را به خود اختصاص داده‌اند.